Stockholm. Gurbette olmanın en zor yanlarından biri, ayrılan dostlarla vedalaşamamak. Son bir sohbeti yapamamak… Elbette biz yaşadıkça onların anıları bizlerle yaşayacak. Işıtan, Yalçın derken şimdi de Emin… yarım yüzyılı aşan dostluklar…
Askerler, dayakla haşat ettikleri Emin’i kollarından tutup sürükleyerek getirdiler, koğuşun ortasına attılar. 1972 Aralığı. Daha kaç gün olmuştu ki Ziverbey Köşkü’nden geleli? (*)
BenzerHaberler
Başında bekledik ranzada, ateşler içinde yandı sabaha kadar. Selimiye Kışlası ahır zindanı 2 Nolu Koğuş. Yıkım denirdi, erlere yaptırılan toplu dayağa. İlhan Erdost böyle bir yıkımdan sonra vedalaşmıştı yaşamla Mamak’ta.
Sözde önemsiz bir suçtan tutuklanan bir muhbir, Emin’in bir konuşmasını, parlak yüzlü yüzbaşıya duyurmuştu. Yüzbaşı özel savaşçıydı, üst rütbeli olağan subaylar bile çekinirdi ondan.
Muhbirlerden çektiği Emin’in, lisede bir öğretmeni “komünist” diye ihbar ettiği için atılmıştı. Kendi söylemişti. Sonradan ünlü bir şair olduğu söylenir bu şairin.
Hatta daha sonra ünlü Yunanlı komünist bir şairle ahbap olacaktı. İlk şiir kitabını 60’ların sol bir yayınevinden çıkaracaktı. Ama soykırım sözcüğünden hoşlanmaz, gıcık kapardı.
Emin’i ilk tanıdığımda, Orhan Usta’nın çırağıydı. Cağaloğlu’nun efsane basım ustalarından. Kaliteli, grafik baskıların ustası… ANT bir Lenin posterini ona bastırmış, dergi ek olarak vermişti, doğumunun 100. Yılı vesilesiyle.
Emin koştururdu ANT ile Orhan Usta arasında. Orhan Usta o zaman Hikmet Kıvılcımlı’nın sağ kolu gibiydi. Emin’in gencecik hafızası, bilinci eski solun tanıklıkları ile dolup taştı. Birinci elden, yüz yüze tanışarak.
Ayşe Nur, Demokrat gazetesi için bir sözlü tarih çalışması yaptığında eski solun artık birer yaşlı olan militanları ile buluşmasını Emin sağlamıştı. Kimi hala kendi atölyesinde ustalığa devam ederken, kimi Darülaceze’deydi.
Ve Emin’le Selimiye Kışlası ahırlarında buluşmak varmış kaderde, Cağaloğlu’ndan sonra. Proletarya çoklarımız gibi entelektüel bir uğraş değildi onun için, proletaryanın bir parçası olmuştu görüşmeyeli.
Bu arada gençlik hareketinin bir bölümü proletaryayla doğrudan buluşma kararı almıştı, demokratik devrim mi, sosyalist devrim mi tartışmasına boğulup kalma yerine.
Gebze’ye gidiş, orada toplantı yapma vardı örneğin, FKF’den çekilme kararından sonra. Saatin tiktaklarının 15-16 Haziran’a yöneldiği günlerdi.
Harun Karadeniz, Kartal’da İşçi Birliği açılmasına öncülük etmişti. Oranın başkanı 70’li yıllarda CHP’den Cevizli belediye başkanı olacaktı. Bu arada, Alibeyköy’de de bir İşçi Birliği açılmıştı. 1970 15-16 Haziran İstanbul işçi sınıfı başkaldırısı, MDD tartışmalarına, feodalite/meodalite tartışmalarına son noktayı koymuştu. Parti/Cephe’nin mayasında işçi sınıfına yönelme dürtüsü de yer alacaktı. Hatta bu kısa zaman sonra bölünmenin nedenlerinden biri olacaktı.
Sıkıyönetim, Alibeyköy İşçi Birliği’nin faturasını toptan Parti/Cephe’ye kesti, oraya takılanların birkaçı o bağlantı içinde olsa da Emin, artık efsanevi Kavel’de çalışan bir emekçiydi. Kıvılcımlı/Müstacaplıoğlu çizgisinde olması Sıkıyönetim için önemsiz bir ayrıntıydı. Ve Parti/Cephe’nin yolu Ziverbey Köşkü’nden geçen sanıklarından biri oldu. Emin’den Parti/Cephe İşçi Kesimi Davası’nın kitabını yazmasını istemiştim.
Yolu Tersane-İş Sendikası’ndan geçenler de, Ziverbey’de Gemi Yakma/Kültür Merkezi Yakma/ Köprü yakmaya teşebbüs sanığı olarak bulacaklardı kendilerini.
Emin’i sosyalist bir gazetenin yöneticisi olarak buldum af sonrası. 80 darbesi öncesi bir matbaa yöneticisi olarak.
Cihan Deniz’i, Sinan Savaş’ı bazen sevgili Emin ile Ayten’in Boğaz’daki evine misafir bırakırdık, Ayşe Nur ile koşturmacalarımız arasında. Sonra Ekim katıldı aramıza.
Ayşe Nur’un ablası Fikriye’yi, Sevda Tepesi’ne gömmüştük, doğaya. Ayten’in abisi zamansız vedalaşınca bizimle, onu da Sevda Tepesi’ne gömecektik, Boğaz’a nazır. Taşı maşı umursamadan. İzin/ mizin aramadan. Kafa dengi imamlar varken hala.
Sol düşünce ve inancın her bölümünü yaşadı Emin. Emekçilikten, araştırmacılığa, gazeteciliğe, çevirmenliğe…Komünist hareket ve edebiyatın arkeoloğu oldu. Nazım’ı deşti, Türkali’nin sözlüğünü yaptı.
Ve her gerçek Marksist gibi Kürt olgusuna da yabancı kalmadı. 1991 gibi erken bir tarihte “Ağrı İsyanı”nın kitabını yazdı. Daha sonra Kaleşnikofa güzelleme yazınca DGM yakasına yapıştı. İHD’nin ANZ Düşünce Özgürlüğü Ödülü’nü aldı.
Mesleki olarak gazeteciliğini onaylattı sarı basın kart ile, Yazarlar Sendikası yöneticiliği yaptı. Ve gerçek bir sosyalist olarak mal mülk sahibi olmadan vedalaştı bizimle ansızın.
Hoşça kal Emin. Bir gün buluşmak üzere. Mutlaka!
(*) Emin Karaca, İşçi Sınıfı 12 Mart Faşizminde N’olmuştu Sana/THKP/C İşçi Kesimi Davası, EK Kitaplığı Ekim 2019
